Loslaten

Door een cultuurverandering van de organisatie waar ik werkte, van non-profit naar meer commercieel van aard, moest ik het bedrijf verlaten. Dat gebeurde begin oktober 2010. Aan mijn kwaliteiten zou geen behoefte meer bestaan in de nieuwe organisatie, zo is mij voorgehouden. Een gebeurtenis die mij tot in het diepst van mijn wezen raakte; het feit dat ik werd afgeserveerd om wie ik als persoon ben met mijn kwaliteiten, gaat mijn petje helemaal te boven... Mijn zelfbeeld en mijn zelfvertrouwen vielen dan ook volledig aan gruzelementen.


Hoe dan ook, het was wel een gegeven waarmee ik verder moest. Een 'point of no return'. Het duurde een hele tijd voordat ik het ook als zodanig ervoer. Ik voelde mij na 30 jaar trouwe dienst nog zó verbonden met die organisatie, dat ik niet van de ene op de andere dag kon bevatten dat ik daar niet meer welkom was. Het klinkt misschien gek, maar vooral in de eerste maanden na mijn ontslag had ik nog intensief mailcontact met enkele ex-collega's om mijn hart te luchten en om er toch nog een beetje 'bij' te horen.

Het enige dat ik niet miste, waren de lange reistijden van Rotterdam naar de plaats waar de organisatie was gevestigd. Dertien jaar lang reisde ik op en neer, bijna twee uur heen en dus ook bijna twee uur terug, behoorlijk slopend. Zeker als de NS het weer eens liet afweten en dat gebeurde in die tijd regelmatig... Met de auto was ook geen optie vanwege de dagelijkse onvoorspelbare files.

Met hulp van een outplacementbureau probeerde ik mijn weg naar de arbeidsmarkt te hervinden. Dat was een zeer moeizame aangelegenheid, die uiteindelijk tot niets leidde. Ik ben afkomstig uit de non-profitsector die toen al, maar nu helemaal, zwaar onder vuur ligt. De kans om in die sector opnieuw aan de slag te kunnen, was toen al uitermate klein. Bovendien had de crisis inmiddels zijn sporen nagelaten, waardoor het ook moeilijk werd om in de profitsector aan de slag te gaan. Je moest niet opkijken als er 300 of meer reacties op vacatures binnen kwamen, dat zegt al wel genoeg. Hoewel er hoge verwachtingen waren gewekt, heeft het outplacementbureau mij dan ook niet aan een baan geholpen,

Door een lange nare winter en ettelijke mislukte sollicitatiepogingen zat ik niet alleen mentaal, maar ook fysiek niet meer goed in mijn vel. Ik was vaak verkouden en alles deed mij pijn. Ik was draaierig, duizelig, maar ook lusteloos en ik had veel last van stemmingswisselingen. Ik was als het ware via een draaikolk in een aardedonkere Gotthardtunnel terecht gekomen...

Half maart 2011 werd het ineens mooi weer. Het zonnetje nodigde mij uit om weer naar buiten te gaan! Als een soort inhaalslag wandelde ik veel in mijn directe woonomgeving. Door de lange reistijden voor mijn werk en daarnaast de zorg voor mijn gezin was ik er namelijk nooit aan toe gekomen om mijn directe woonomgeving grondig te verkennen. Altijd ging de camera mee op die wandeltochten en inmiddels staan er enkele honderden foto's van Rotterdam op mijn computer. Ook maakte ik lange fietstochten naar plaatsen rond Rotterdam. Zoals de Nieuwe Maas in westelijke richting afgereden en de Hollandsche IJssel in oostelijke richting gereden. Ik maakte ook fietstochten naar plaatsen ten noorden en ten zuiden van Rotterdam, die eveneens resulteerden in veel foto's.

Waarom deed ik dat? Allereerst om mijn conditie op te vijzelen, maar mijn hoofd raakte daardoor ook helemaal leeg! Ik zat niet meer dag in dag uit te piekeren over het vreselijke vraagstuk waarom ik als persoon afgewezen werd, de vele sollicitatiemislukkingen en het moeizame outplacementtraject. Eindelijk kon ik mijzelf weer uit het moeras omhoog trekken. Ik versleet ettelijke schoenzolen en fietsbanden. Door die wandel- en fietstochten werd het voor mij iets gemakkelijker om de narigheid van het halfjaar daarvoor los te laten. Naast alle sollicitatieactiviteiten en alles wat daarmee samenhangt, wandel en fiets ik nog steeds veel om mijzelf in balans te houden.

Vanaf de zomer van 2011 ben ik vrijwilligerswerk gaan doen. Mijn eerste vrijwilligersfunctie was webredacteur bij een project waarbij de Nederlandse Vereniging voor Slechthorenden (NVVS) was betrokken. Ik kwam die vrijwilligersvacature toevallig op het internet tegen, constateerde dat deze functie heel goed bij mij paste en schreef meteen. De week daarop had ik het kennismakingsgesprek, het eerste sollicitatiegesprek sinds mensenheugenis! Na een goed gesprek en een proefopdrachtje werd ik aangenomen en ging vol goede moed aan de slag. Voor mij betekende dit een enorme persoonlijke overwinning: eindelijk werd ik weer gewaardeerd om wie ik ben, wat ik kan en wat ik doe! Een gevoel dat ik meer dan een jaar moest ontberen...

Ook had ik in de loop der tijd via LinkedIn enkele mensen leren kennen die met mij over mijn negatieve zelfbeeld na het ontslag spraken. Mensen die serieus ingingen op mijn verhaal, mij steunden, maar mij ook een spiegel voorhielden. Iemand vroeg mij eens om mijn positieve persoonlijke eigenschappen te benoemen. Ik raakte helemaal van slag, maar hij bleef doorvragen. Achteraf heel goed, hij heeft mij hele goede feedback gegeven en ik heb nog steeds contact met hem. Ik beschouw hem als één van mijn weinige echt goede vrienden. Iemand anders vroeg mij: "Zou jij wel weer bij jouw ex-werkgever willen terugkeren na alles wat je daar de laatste tijd hebt meegemaakt?" Het duurde even, maar uiteindelijk zei ik: "Nee!" Dat ene woordje maakte duidelijk dat mijn ex-werkgever echt een 'point of no return' was geworden, ik kon dat inmiddels gemakkelijker loslaten. Wel heb ik nog contact met enkele ex-collega's.

Het proces van 'loslaten' heeft bij mij heel lang geduurd. Het gevoel afgewezen te zijn om wie ik als persoon ben, speelt af en toe weer op bij afwijzingen op sollicitaties, soms heb ik perioden waarin ik weer last heb van stemmingswisselingen die ik niet altijd kan verklaren. Maar het is gelukkig niet meer overheersend.

Als ik het weer eens te kwaad krijg laat ik de Loesje-tekst, voorafgaand aan dit bericht, op mij inwerken: "Als je los laat, heb je twee handen vrij". Wat een heerlijke relativering!!