Scherven

Wellicht een bekend verschijnsel als je werkloos bent: iedereen denkt dat je dan zeeën van tijd hebt!

Ik voel mij helemaal niet werkloos, maar ben werkzoekend, dat is een heel ander verhaal! Hieronder laat ik in een notendop zien hoe de komende weken er voor mij uit zien om mijn ultieme doel, een nieuwe broodwinning, te bereiken.



Afgelopen maandagochtend had ik een medische afspraak. Deze afspraak kostte mij zeker een halve ochtend. Weer thuisgekomen zette ik meteen de computer aan om alle binnengekomen mails, jobalerts en vacaturewebsites door te ploegen en acties te ondernemen. Dat is een ritueel dat zich elke dag voltrekt, ik zit regelmatig al vóór 8:00 uur achter de computer en ben daar vaak meer dan een halve dag zoet mee...

Deze week ga ik wederom een sollicitatiebrief schrijven, cv aanpassen en het geheel versturen. Het kost heel veel tijd om de motivatie goed onder woorden te brengen en mijn cv daarop aan te passen, ik schat in dat ik er zeker een halve dag mee bezig ben.

Gisteren had ik 3 interviews uitgewerkt voor een vrijwilligersproject waarmee ik mijn schrijfportfolio gericht kan uitbouwen. In de komende twee weken neem ik nog 7 interviews af en verwerk deze, om tot het gewenste aantal van 10 te komen.

Verder werk ik aan een online-cursus die ik als proefkonijn volg om mijn eigen werk te creëren. Dit als aanvulling op mijn reguliere sollicitatieactiviteiten. Zeer interessant maar heel intensief en daar zit ontzettend veel tijd in!

Vanmiddag heb ik een netwerkgesprek met een gelukkige wending! Eigenlijk zou ik voor dat gesprek vandaag een eind moeten reizen, maar door omstandigheden is degene met wie ik het gesprek voer bij mij in de buurt en komt dus bij mij langs. Dat scheelt mij enorm veel tijd, waardoor ik dit stukje kan schrijven ;-)!

Vóór 1 oktober, de deadline, moet ik voor een Rotterdams geschiedenistijdschrift een artikel schrijven, ook weer ter uitbouw van mijn schrijfportfolio.

O ja, ik vergeet bijna te vermelden dat onze wijkkrant de komende week ook klaar moet zijn...

Ik voel mij regelmatig de Chinees die met zijn circustruc tig bordjes tegelijkertijd in de lucht moet houden, zonder scherven te veroorzaken. Als een etmaal 48 uur zou hebben in plaats van 24, dan zou ik nog tijd tekort komen...

Gisteravond vroeg mijn echtgenoot mij of ik enkele dingen voor hem kon regelen. Even een nieuwe printercartridge halen, een brief op de post doen, dat soort zaken. "Jij hebt immers toch tijd genoeg!"

Herkenbaar...???