Bionisch horen (18) - Tussenbalans

Vandaag is het precies een halfjaar geleden dat mijn processor werd aangesloten. Een moment waar ik zeven zenuwslopende weken na de operatie van 12 maart erg naartoe leefde. Voor mij was dat moment niet minder dan een extra invulling van het begrip 'Bevrijdingsdag'.

Vooral in de eerste twee maanden ontdekte ik steeds meer geluiden. Stukje bij beetje hoorde ik steeds meer, al ging alles niet meteen van een leien dakje. Na drie maanden kreeg ik het gevoel dat de ontwikkeling geheel stagneerde. De audioloog maakte mij echter duidelijk dat dit een geheel normaal proces is. Na een halfjaar is er zeker nog winst mogelijk, al gaat daar meer tijd overheen. Volgens zijn zeggen kan het nog wel een halfjaar duren voordat de meerwaarde van het CI echt duidelijk wordt. Ondanks zijn woorden en ondanks de bemoedigende reacties van lotgenoten is het voor mij niet altijd gemakkelijk om daarmee om te gaan. Ik ben nu eenmaal heel kritisch...

Tijd voor een tussenbalans. Als ik alles nu zo overzie, is het horen met mijn CI in kwantitatief opzicht wel in orde, maar het laat kwalitatief nog zeer te wensen over. Met andere woorden: het volume is prima, want de testen wezen uit dat ik met mijn CI alweer geluiden van 20 dB hoor. Zo erger ik mij aan een druppelende kraan, die mijn huisgenoten eigenlijk niet opvalt. Maar ik kan alle tonen nog lang niet goed van elkaar onderscheiden. Dat geldt zowel voor het verstaan van spraak als voor luisteren naar muziek.

Volgens de audioloog en de logopediste heb ik de afgelopen maanden zeker progressie geboekt in het spraakverstaan. Die testen zeggen mij echter maar heel weinig. De testen worden afgenomen in een 'laboratoriumsituatie' en dat is iets totaal anders dan het verkeren in het dagelijks leven. Bij het spraakverstaan klinken de hoge en middentonen inmiddels goed, maar de lage tonen neem ik nog steeds als een soort gekraak dat een fractie van een seconde later dan de hoge en middentonen klinkt, waar. Gekraak dat al twee maanden op een irritante manier stoort en afleidt van wat ik zou moeten horen. Misschien ligt het aan de afstelling, ik neem hierover nog maar eens contact op met het ziekenhuis.

Als mensen snel praten, loop ik nog steeds als een karrenpaard achter de feiten aan te hollen. Ook heb ik nog steeds veel last van door-elkaar-heen-gekakel in groepen en dat zijn wel de situaties die je in het dagelijks leven regelmatig tegenkomt... Met de afstandsbediening kan ik een programma inschakelen dat achtergrondgeluid grotendeels wegneemt. Dat scheelt wel iets, maar ideaal is het nog niet.

Voor wat betreft muziek: verschillende zangstemmen tegelijkertijd en verschillende instrumenten tegelijkertijd komen nog steeds als één grote brij bij mij binnen. Ook als ik een akkoord op mijn gitaar speel, klinkt dat akkoord voor mij helemaal niet zoals het zou moeten klinken. Zelfs bij een rustig, zelfs verstild pianostuk als de 'Gymnopédies' van Erik Satie kan ik de samenklanken niet van elkaar onderscheiden.

Ik leg me erbij neer dat ik altijd wat 'metalig' zal blijven horen. Dat komt doordat de elektroden de talloze trilhaartjes -die bij mij dus kapot zijn- vervangen. Toch hoop ik dat ik nog zoveel kan winnen dat ik afzonderlijke stemmen (spraak én zang), samenklinkende tonen of verschillende instrumenten tegelijkertijd weer van elkaar kan onderscheiden. Dat zorgt ervoor dat het luisteren naar spraak beter zal gaan. Ook zorgt dat voor nuancering in muziek, pas dan krijgt muziek voor mij weer dezelfde betekenis als vroeger.

Een CI is een zeer nuttig hulpmiddel, maar allerminst de panacee die alle problemen met slecht horen oplost. Het is beslist niet zoiets als een bril. Een bril zet je op en daarmee zie je weer goed. Dat is met een CI zeker niet het geval, ook al wordt dat vaak wel door goed horenden zo voorgesteld. Desondanks hou ik hoop dat er nog wat verbetering in zit. Hoewel: eerst zien (of in dit geval: horen!), dan geloof ik het pas echt!