.jpg) |
| Wies met twee exemplaren van 'Het Kantelingsalfabet' |
Luctor-et-emergo – Wies Groeneveld
Het
moment dat het voor mij duidelijk was dat het echt allemaal anders zou kunnen, was in oktober 2010. Na een
30-jarig dienstverband verloor ik mijn baan als onderzoeker. Geen bedrijfseconomische redenen, maar ‘bedrijfsculturele’
redenen lagen daaraan ten grondslag. Dat werd mij tenminste verteld… Het feit dat ik niet meer welkom was om wie ik
ben als persoon, met mijn specifieke kwaliteiten, deed pijn. Het voelde alsof
ik in drijfzand wegzonk. Dat de effecten van ‘maatschappelijke verharding’ mij op
zo’n direct persoonlijk niveau belaagden, kon ik niet bevatten. In één klap
werd ik teruggeworpen naar mijn kindertijd en puberteit.
Mikpunt
Als kind was ik vaak ziek. Door chronische eczeem liep ik als kleuter een tijdje met een kaal hoofd rond en voor luchtwegklachten kreeg ik een medicijn waarvan ik erg dik werd. Op mijn vierde jaar droeg ik al een bril. Bovendien kreeg ik op mijn zevende hersenvliesontsteking, waardoor ik met mijn linkeroor slechter ging horen. Kortom: alle ingrediënten waren aanwezig om het mikpunt te zijn van pesterijen en uitsluiting die mij tot ver in de puberteit achtervolgden. Ik werd daarvan pas verlost toen ik op mijn negentiende op mijzelf ging wonen. In de stad Groningen maakte ik een nieuwe start. Een nieuwe omgeving met nieuwe mensen, waar mijn voorgeschiedenis mij niet meer lastig viel.
In Groningen merkte ik dat het ook anders kon. Ik werd geaccepteerd om wie ik was. Dat was voor mij een regelrechte openbaring! Om mijn terughoudendheid en verlegenheid te overwinnen, volgde ik een communicatiecursus. Door die cursus durfde ik mij beter te uiten en mij zelfs in gezelschappen te begeven. Eindelijk begon ik een sociaal leven op te bouwen.
Pendelen
Na mijn studie verhuisde ik vanwege een baan naar Rotterdam, omdat ik in het noorden geen werk kon vinden. Dat was begin jaren tachtig en net zoals nu, een periode van crisis. Het viel mij zwaar, mijn inmiddels vertrouwde omgeving te verlaten om in Rotterdam weer opnieuw te beginnen, maar ik had in elk geval wel werk! In Rotterdam voelde ik mij vooral de eerste jaren erg verloren. Ik kende niemand en moest erg wennen aan de Rotterdamse mentaliteit.
Ik kreeg heimwee, maar het lukte mij niet om in het noorden werk te vinden. Op een zeker moment zette ik de knop om: ik zou in het westen blijven. Omdat mijn vriend –nu mijn echtgenoot– nog in Groningen studeerde, reisde ik drie jaar lang elk weekend van Rotterdam naar Groningen om bij hem te zijn. Toen hij klaar was met zijn studie, verkaste hij ook naar Rotterdam. Inmiddels wonen wij daar al meer dan de helft van ons leven.
Sluipmoordenaar
Met mijn gehoor ging het steeds slechter. Ik bleek otosclerose te hebben, verkalking in het middenoor. Dat is een ernstige vorm van progressief en onomkeerbaar gehoorverlies. Otosclerose is een aandoening die als een sluipmoordenaar volkomen onzichtbaar zijn verwoestende werk verricht. In het ergste geval kan dat leiden tot totale doofheid.
Vooral de laatste tien jaar ging mijn gehoor in een verontrustend tempo achteruit.
Absoluut dieptepunt
In mijn werk werd (persoonlijke) presentatie gaandeweg steeds belangrijker. Door mijn gehoorproblemen kon ik echter niet meer in groepen functioneren. Voor medewerkers die naar het oordeel van het management niet over de gewenste persoonlijke eigenschappen en professionele kwaliteiten beschikten, werd het erg lastig. Enkelen van hen, onder wie ik, moesten het veld ruimen… Resultaat: baan kwijt, gehoor kwijt, angst om mijn gezin in een financiële afgrond te storten door mijn werkloosheid. Mijn zelfvertrouwen zakte daardoor naar een absoluut dieptepunt.
Schrijven als mentale opkikker
Om mijzelf mentaal weer uit het moeras omhoog te trekken, schreef ik veel. Mijn tienjarige ervaring als redacteur en auteur van het personeelsblad kwam daarbij goed van pas. Omdat ik naast mijn vruchteloze sollicitatiepogingen iets leuks en iets nuttigs wilde doen, verrichte ik met toestemming van het UWV vrijwilligerswerk op het gebied van tekstschrijven en redactie voor onze wijkkrant. Ik ontdekte ik dat mijn schrijf- en redactieactiviteiten mij enorm veel energie geven.
Het is werk dat ik leuk vind en dat mij goed ligt. Bovendien is dit werk waarvoor ik mijn gehoor in principe niet nodig heb. Als redacteur communiceer ik zoveel mogelijk digitaal. Dat is niet alleen voor mijzelf prettig, maar blijkt ook voor de overige redactieleden zeer efficiënt te werken.
Vruchten
Via mijn netwerk wierp het schrijven vruchten af. Door iemand uit mijn netwerk kreeg ik –weliswaar onbetaald, maar toch!- de vraag om informatieve teksten voor een routeboekje bij een jaarlijkse fietsvierdaagse te schrijven. Daarvan zijn inmiddels twee edities verschenen. Diezelfde persoon drong erop aan dat ik ging bloggen. Na veel twijfels en hoofdbrekens startte ik anderhalf jaar geleden mijn weblog ‘Luctor et emergo – vallen en weer opstaan’. Via iemand anders kwam ik in contact met een Rotterdams historisch tijdschrift, waarvoor ik al meer dan twee jaar artikelen schrijf. En door het schrijven van recensies voor enkele Alfabetboeken raakte ik betrokken bij dit project, ‘Het Kantelingsalfabet’. Door deze activiteiten krijg ik het gevoel, weer ‘helemaal in het leven te staan’.
Met deze publicaties bouw ik tevens aan mijn portfolio. Hiermee hoop ik na vier jaar onvrijwillige baanloosheid interessant voor opdrachtgevers te worden, zodat ik weer voor brood op de plank kan zorgen.
Kantelervaringen
Door de nodige tegenslagen in mijn leven stootte ik vaak mijn neus. Maar ik besefte heel goed dat wanneer ik verandering in deze situatie wilde, ik daar zélf mee moest beginnen! Dit was voor mij een belangrijk kantelmoment. Ik leerde om nooit op te geven, maar om juist door te knokken. Ik leerde dat er mensen zijn die om mij geven. Niet alleen mijn gezin, maar ook enkele goede vrienden en mensen uit mijn netwerk. ‘Doorgaan tot het gaatje’ werd een grondhouding van mij. Mijn grootste, meest recente kantelmoment was evenwel: niet meer proberen te voldoen aan verwachtingen van anderen zoals ik vroeger deed, maar vertrouwen te hebben in mijzelf, mijn eigen kunnen en mijn eigen drijfveren. Op eigen kracht mijn weg zoeken in de jungle die ‘maatschappij’ heet. Ik was al eens gevallen, nu sta ik weer op!
-------------------------------------------------------------------XXX----------------------------------------------------------------------
Mikpunt
Als kind was ik vaak ziek. Door chronische eczeem liep ik als kleuter een tijdje met een kaal hoofd rond en voor luchtwegklachten kreeg ik een medicijn waarvan ik erg dik werd. Op mijn vierde jaar droeg ik al een bril. Bovendien kreeg ik op mijn zevende hersenvliesontsteking, waardoor ik met mijn linkeroor slechter ging horen. Kortom: alle ingrediënten waren aanwezig om het mikpunt te zijn van pesterijen en uitsluiting die mij tot ver in de puberteit achtervolgden. Ik werd daarvan pas verlost toen ik op mijn negentiende op mijzelf ging wonen. In de stad Groningen maakte ik een nieuwe start. Een nieuwe omgeving met nieuwe mensen, waar mijn voorgeschiedenis mij niet meer lastig viel.
In Groningen merkte ik dat het ook anders kon. Ik werd geaccepteerd om wie ik was. Dat was voor mij een regelrechte openbaring! Om mijn terughoudendheid en verlegenheid te overwinnen, volgde ik een communicatiecursus. Door die cursus durfde ik mij beter te uiten en mij zelfs in gezelschappen te begeven. Eindelijk begon ik een sociaal leven op te bouwen.
Pendelen
Na mijn studie verhuisde ik vanwege een baan naar Rotterdam, omdat ik in het noorden geen werk kon vinden. Dat was begin jaren tachtig en net zoals nu, een periode van crisis. Het viel mij zwaar, mijn inmiddels vertrouwde omgeving te verlaten om in Rotterdam weer opnieuw te beginnen, maar ik had in elk geval wel werk! In Rotterdam voelde ik mij vooral de eerste jaren erg verloren. Ik kende niemand en moest erg wennen aan de Rotterdamse mentaliteit.
Ik kreeg heimwee, maar het lukte mij niet om in het noorden werk te vinden. Op een zeker moment zette ik de knop om: ik zou in het westen blijven. Omdat mijn vriend –nu mijn echtgenoot– nog in Groningen studeerde, reisde ik drie jaar lang elk weekend van Rotterdam naar Groningen om bij hem te zijn. Toen hij klaar was met zijn studie, verkaste hij ook naar Rotterdam. Inmiddels wonen wij daar al meer dan de helft van ons leven.
Sluipmoordenaar
Met mijn gehoor ging het steeds slechter. Ik bleek otosclerose te hebben, verkalking in het middenoor. Dat is een ernstige vorm van progressief en onomkeerbaar gehoorverlies. Otosclerose is een aandoening die als een sluipmoordenaar volkomen onzichtbaar zijn verwoestende werk verricht. In het ergste geval kan dat leiden tot totale doofheid.
Vooral de laatste tien jaar ging mijn gehoor in een verontrustend tempo achteruit.
Absoluut dieptepunt
In mijn werk werd (persoonlijke) presentatie gaandeweg steeds belangrijker. Door mijn gehoorproblemen kon ik echter niet meer in groepen functioneren. Voor medewerkers die naar het oordeel van het management niet over de gewenste persoonlijke eigenschappen en professionele kwaliteiten beschikten, werd het erg lastig. Enkelen van hen, onder wie ik, moesten het veld ruimen… Resultaat: baan kwijt, gehoor kwijt, angst om mijn gezin in een financiële afgrond te storten door mijn werkloosheid. Mijn zelfvertrouwen zakte daardoor naar een absoluut dieptepunt.
Schrijven als mentale opkikker
Om mijzelf mentaal weer uit het moeras omhoog te trekken, schreef ik veel. Mijn tienjarige ervaring als redacteur en auteur van het personeelsblad kwam daarbij goed van pas. Omdat ik naast mijn vruchteloze sollicitatiepogingen iets leuks en iets nuttigs wilde doen, verrichte ik met toestemming van het UWV vrijwilligerswerk op het gebied van tekstschrijven en redactie voor onze wijkkrant. Ik ontdekte ik dat mijn schrijf- en redactieactiviteiten mij enorm veel energie geven.
Het is werk dat ik leuk vind en dat mij goed ligt. Bovendien is dit werk waarvoor ik mijn gehoor in principe niet nodig heb. Als redacteur communiceer ik zoveel mogelijk digitaal. Dat is niet alleen voor mijzelf prettig, maar blijkt ook voor de overige redactieleden zeer efficiënt te werken.
Vruchten
Via mijn netwerk wierp het schrijven vruchten af. Door iemand uit mijn netwerk kreeg ik –weliswaar onbetaald, maar toch!- de vraag om informatieve teksten voor een routeboekje bij een jaarlijkse fietsvierdaagse te schrijven. Daarvan zijn inmiddels twee edities verschenen. Diezelfde persoon drong erop aan dat ik ging bloggen. Na veel twijfels en hoofdbrekens startte ik anderhalf jaar geleden mijn weblog ‘Luctor et emergo – vallen en weer opstaan’. Via iemand anders kwam ik in contact met een Rotterdams historisch tijdschrift, waarvoor ik al meer dan twee jaar artikelen schrijf. En door het schrijven van recensies voor enkele Alfabetboeken raakte ik betrokken bij dit project, ‘Het Kantelingsalfabet’. Door deze activiteiten krijg ik het gevoel, weer ‘helemaal in het leven te staan’.
Met deze publicaties bouw ik tevens aan mijn portfolio. Hiermee hoop ik na vier jaar onvrijwillige baanloosheid interessant voor opdrachtgevers te worden, zodat ik weer voor brood op de plank kan zorgen.
Kantelervaringen
Door de nodige tegenslagen in mijn leven stootte ik vaak mijn neus. Maar ik besefte heel goed dat wanneer ik verandering in deze situatie wilde, ik daar zélf mee moest beginnen! Dit was voor mij een belangrijk kantelmoment. Ik leerde om nooit op te geven, maar om juist door te knokken. Ik leerde dat er mensen zijn die om mij geven. Niet alleen mijn gezin, maar ook enkele goede vrienden en mensen uit mijn netwerk. ‘Doorgaan tot het gaatje’ werd een grondhouding van mij. Mijn grootste, meest recente kantelmoment was evenwel: niet meer proberen te voldoen aan verwachtingen van anderen zoals ik vroeger deed, maar vertrouwen te hebben in mijzelf, mijn eigen kunnen en mijn eigen drijfveren. Op eigen kracht mijn weg zoeken in de jungle die ‘maatschappij’ heet. Ik was al eens gevallen, nu sta ik weer op!
-------------------------------------------------------------------XXX----------------------------------------------------------------------
Dit verhaal is gepubliceerd in het boek 'Het Kantelingsalfabet'. Een unieke co-creatie van meer dan 100 auteurs, redacteuren en partners, die binnen vier maanden samen een boek realiseerden met meer dan 90 hoofdstukken over 'kantelen'. De hoofdthema's van het boek zijn: kantelen op persoonlijk niveau, samenleving, onderwijs en organisatievernieuwing.
Vanuit het motto 'Verandering begint met delen' wordt het boek als gratis e-book beschikbaar gesteld. De papieren variant kan tegen kostprijs (€ 7,49 excl. bezorgkosten) worden besteld.
Download of bestel het boek hier!
Dag Wies,
BeantwoordenVerwijderenJe hebt lang niet meer geschreven. Ik hoop dat dat komt doordat je het te druk hebt met andere, prettige bezigheden. Hoe gaat het nu, ruim een jaar na de operatie, met het horen?
Hartelijke groet,
Irene