Bionisch horen (10) - Step by step

Processor met zendspoel en afstandsbediening. Bron: cochlear.com

Het is nu bijna een week geleden dat mijn processor werd aangesloten en voor het eerst ingeregeld. En in deze korte tijd is er al een wereld voor mij opengegaan!




Op de eerste tweede dagen heb ik de afstandsbediening veelvuldig gebruikt voor het instellen van de stroomsterkteprogramma's. Op de tweede dag had ik mijn processor al op stroomsterkteprogramma 4 (de hoogste tot nu toe) staan, zonder dat het onaangenaam voelde in mijn hoofd. Weliswaar nog niet op het hoogste volume, maar dat is helemaal niet erg. Mijn hersenen moeten toch weer opnieuw wennen aan geluiden, hoe pril en rudimentair die geluiden dan ook mogen zijn.

Al op de tweede dag vond ik het CI een geweldige ervaring! Ik raakte er zo snel aan gewend dat ik helemaal niet meer zonder wil. 's Ochtends bij het opstaan moest ik er wel even weer aan wennen met stroomsterkteprogramma 1, maar na een paar minuten schakelde ik al over naar 2. Een halfuurtje later ging-ie al naar 3 en in het begin van de middag schakelde ik voor het eerst over naar programma 4, maar dan wel op het laagste volumeniveau. Zó moet ik het opbouwen.

's Middags ging ik boodschappen doen. Dat was voor mij een gelegenheid om ook weer te proberen om buitengeluiden waar te nemen. Let wel, met hulp van mijn linker hoortoestel op z'n zachtst afgesteld, maar toch. Bij een uitgeschakeld hoortoestel hoorde ik alleen nog maar tinkelgeluiden met echo's, maar zoals audioloog en logopediste mij vertelden, is dat in het begin een heel normaal verschijnsel.

Door de combinatie van hoortoestel op z'n zachtst en processor op 4 hoorde ik ook alweer iets beter wat mijn echtgenoot zei. Hoewel de vergelijking door de verschillende geluidswaarneming niet helemaal op gaat, durfde ik wel te stellen dat ik qua gehoorvermogen alweer bijna op het niveau van vlak voor de operatie zat. En dat op de tweede dag!

Hoewel het wel vermoeiend is, krijg ik er toch weer meer energie van. Of misschien beter geformuleerd: wordt niet al mijn energie opgeslurpt door wanhopige pogingen om maar iets op te pikken.

Op de derde dag deed ik een nieuwe ontdekking! Mijn echtgenoot gaf mij de tip om eens op de piano te oefenen om te kijken of ik hoge en lage tonen van elkaar kan onderscheiden. Je moet tenslotte eerst klanken van elkaar kunnen onderscheiden, alvorens je woorden kunt onderscheiden. Een top idee! En wat bleek? Hoge tonen kon ik al wel iets onderscheiden, maar lage en middentonen, dat onderscheid kon ik op dat moment nog niet maken.

In de loop van de derde dag stond de processor inmiddels op programma 4, volumeniveau 7 (op een schaal van 1 tot 10). Dat is dus al bijna op het maximum. Het streven is dat ik op 6 juni, de datum van mijn volgende afspraak, op het maximum zit, maar dat niveau had ik op de derde dag al bijna bereikt, eigenlijk onvoorstelbaar...

Alleen was ik nog wel snel moe. Ik had zelfs met processor in een keer op de bank geslapen. Ook sta ik 's ochtends niet echt vroeg op. Maar ach, ik heb nu de gelegenheid om weer een beetje op krachten te komen, dus ik laat het maar gebeuren.

Op de vierde dag herkende ik alweer een paar geluiden van apparaten met uitgeschakeld hoortoestel. Op de piano herkende ik behalve de hoge tonen ook al enkele middentonen. Weliswaar vaag, maar ik kon al wel wat onderscheid maken. Bij de lage tonen ging het echter nog niet.

Gisteren was de vijfde dag met mijn CI. Ik was er al helemaal aan gewend en het volume stond inmiddels op de maximale stand zonder pijn of onaangenaam gevoel.

Gistermiddag gebeurde er iets wonderlijks. Ik mompelde wat in mijzelf toen ik mijn hoortoestel uitschakelde en toen bleek ik mijzelf door de processor nota bene te kunnen verstaan! Ik kon horen wat ik zelf zei. Weliswaar met een blikkerig monotoon geluid dat enigszins te vergelijken is met sprekende computers uit oude sciencefictionseries als bijvoorbeeld Star Trek. Maar toch... Van spraakverstaan bij anderen, dus via kanalen van buitenaf is nog geen sprake, maar ik vond deze ervaring zó verbazingwekkend...

Ook ben ik gistermiddag een eindje in de buurt gaan wandelen met uitgeschakeld hoortoestel. Ik wilde ontdekken wat voor buitengeluiden voor mij alweer 'binnen bereik' zijn met alleen het CI. Ik ondernam een ware ontdekkingsreis. Allereerst hoorde ik het ruisen van de wind. niet gek, met windkracht 7! Ook hoorde ik vogeltjes fluiten. In het park waren een paar jongetjes aan het voetballen. Ik kon de stemmetjes waarnemen. Natuurlijk nog niet wat ze zeiden, maar dát ze iets zeiden, dat kon ik heel zacht horen.
Bij het oversteken van de weg naar een ander park hoorde ik alweer heel zacht enkele verkeersgeluiden. Ik zag en hoorde een groepje kinderen iets tegen elkaar zeggen. Een eindje verderop moest ik weer een weg oversteken en ik hoorde duidelijk een scooter voorbij komen.

De afgelopen twee dagen was ik grotendeels alleen thuis. Mijn echtgenoot was naar een tweedaags congres en mijn zoon was ook niet thuis. Daarom had ik ook de tv aangezet voor het oefenen met geluiden met uitgeschakeld hoortoestel. Ik registreerde wel wat geluiden, maar wat ik waarnam was nogal vaag. Met al deze 'oefenmomenten' kon ik de afgelopen twee dagen wel op eigen kracht uit de voeten, maar gisteravond was ik wel erg moe.

Vanochtend ben ik pas om kwart over 9 opgestaan. Kennelijk moest ik toch weer bijkomen van alle opgedane indrukken. Vandaag doe ik het dan ook maar rustig aan. Wel heb ik gemerkt dat ik resultaat heb geboekt, de afgelopen dagen. Stapje voor stapje komen er wat meer geluiden bij. Volgende week ga ik samen met mijn echtgenoot enkele oefeningetjes in spraakverstaan doen. Ik ben benieuwd wat dat gaat opleveren...