Bionisch horen (13) - Op stoom

Oude Rotterdamse stoomtram (Bron: www.engelfriet.net)

In de anderhalve week tussen de tussentijdse bijregeling en mijn reguliere revalidatieafspraak van vandaag is er heel veel gebeurd met mijn CI. De tussentijdse afstelling zorgde ervoor dat de dreuntoon waarvan ik last had, verdween en ik daardoor weer vorderingen kon maken met het herkennen van geluiden. De overstap naar de tweede serie van vier stroomsterkteprogramma's zorgde ervoor dat mijn gevoel van stagnatie verdween.



Na de tussentijdse afstelling was het voor mij erg wennen. In feite nam ik twee soorten geluid tegelijkertijd waar: links het vertrouwde geluid door mijn hoortoestel met de warme nuances in toonhoogte en rechts het nog steeds wat blikkerige geluid van het CI met een nog beperkte nuance in tonen. Dat ervoer ik als erg vermoeiend. Het kost echter tijd voordat mijn hersenen de midden- en lage tonen van het CI ook als zodanig herkennen, vertelde de audioloog mij.

Ik probeerde mij zoveel mogelijk te focussen op het CI-geluid, maar dat lukte mij in gesprekken of bijeenkomsten nog helemaal niet. Het praten ging mij daarvoor nog veel te snel. Daarom heb ik de hulp van mijn hoortoestel in dergelijke situaties nog hard nodig. In het dagelijks leven en in het verkeer moet ik mij tenslotte wel kunnen redden en dat gaat nog niet zonder hoortoestel erbij.
Wel oefende ik mij in huis of tijdens wandelingen in het horen van alleen de CI-geluiden. Op de fiets had ik om veiligheidsredenen mijn hoortoestel wel aan staan.

Vooral de laatste week maakte ik behoorlijke vorderingen. Op de piano kan ik inmiddels hoge, midden- en lage tonen beter van elkaar onderscheiden. Nog wel met een metalige bijklank, maar toch progressie. Gisteren lukte het mij zelfs om alle tonen, ook de lage, te herkennen. De lage tonen werden wel overstemd door het metalige bijgeluid, maar toch! Op het drumstel ging het nog wat moeilijker. Gisteren zat ik qua stroomsterkte alweer op het maximale niveau van programma 4. Het CI-geluid hoor ik nu harder dan het geluid van mijn hoortoestel.

Mijn echtgenoot kwam op het idee om eens het luisteren naar muziek uit te proberen alleen met CI, dus zonder hoortoestel. Zo oefende ik met een dvd met muziek met veel dynamiek: een uitgesproken zangstem, dwarsfluit, groovy gitaren en een opzwepend ritme. Doordat ik alweer meer tonen herken, meende mijn echtgenoot dat ik zeker de dwarsfluit wel zou herkennen. Nou, dat was echter nog een beetje teveel gevraagd. Ik onderscheidde wel tonen, maar wat ik waarnam was totaal niet de muziek die ik ken van de betreffende band. Met hoortoestel ging het wel wat beter. Misschien was dit wat overmoedig van mij...

Vanochtend stond ik om halftien bij de audioloog op de stoep voor mijn reguliere afspraak. Ze was zeer verheugd over mijn verhaal dat ik alweer nieuwe geluiden waarneem en inmiddels ook het hele tonenspectrum van de piano kan onderscheiden. De laagste tonen gaan nog wel vergezeld van een overheersend metalig bijgeluid, maar dat is in dit beginstadium - ik heb de aansluiting tenslotte pas 4½ week - heel normaal. Volgens de audioloog gaat dit metalige bijgeluid na verloop van tijd geheel of grotendeels slijten. Ze drukte mij op het hart om mij daarover geen zorgen te maken.

Ze had -net als de vorige keer - de lage en middentonen wat harder afgesteld en ik zit nu in de derde serie van vier stroomsterkteprogrmma's die ik heel rustig aan kan opbouwen tot de volgende afspraak over drie weken, totdat ik het gevoel krijg dat ik aan de top van mijn kunnen zit.

Daarna ging ik meteen door naar de logopediste. Zij was verbaasd over mijn vorderingen. Ze vertelde mij dat de geluidherkenning die ik in de eerste weken opdeed, eigenlijk automatisch was verlopen. Dat wil zeggen dat ik daarvoor niet gericht heb geoefend. Dat oefenen ging gewoon spelenderwijs, ze had mij om die reden na de eerste inregeling bewust geen oefeningen meegegeven.

Samen met haar deed ik enkele oefeningen in spraakverstaan. Dat was voor mij wel een spannend moment! Eerst deed ik een oefening met woordjes en woordcombinaties, daarna een oefening met hele zinnen. In het begin moest ik even meekijken naar haar lippen, later moest ik het zonder spraakafzien doen. Ik was zelf verbaasd over de resultaten. Wat bleek? Met spraakafzien bereikte ik 93% goed en zonder spraakafzien 78% goed. Wel moet ik hierbij aantekenen dat de omstandigheden waaronder ik deze oefeningen deed, ideaal waren: een ruimte zonder bijgeluiden en een langzaam spreektempo. Dus nog niet zoals het in normale omstandigheden moet zijn, maar toch vond de logopediste dit een heel goed resultaat!

Het is nu de bedoeling dat ik elke dag even (met de nadruk op 'even') met mijn echtgenoot of mijn zoon ga oefenen. Ik heb enkele oefeningen meegekregen. Oefeningen met woorden en zinnen, maar de logopediste gaf mij ook toegang tot een programma voor het oefenen met muziek. Ben benieuwd...!

Ze benadrukte tevens dat ik de lat voor mijzelf niet te hoog moet leggen en niet in de stress moet schieten als dingen niet helemaal lukken. Wellicht lukt het in een iets later stadium wel. Dat vond ik wel een geruststelling, want ik weet van mijzelf dat ik de lat in allerlei situaties voor mijzelf heel hoog leg en dat ik een stresskip ben...

Op 27 juni is mijn volgende revalidatieafspraak. Dan ga ik eerst naar de logopediste toe om te kijken in hoeverre mijn oefeningen tot extra resultaat hebben geleid. De bevindingen daarmee neem ik dan meteen mee naar de audioloog, die deze gegevens zal gebruiken voor een nieuwe bijstelling.

Spannend....!