Bionisch horen (3) - Van de auditieve radar verdwenen

Radarbeeld (bron: Engelstalige Wikipedia)

De dagen vlak na mijn operatie verliepen nogal wisselend. Enerzijds vind ik het heel goed gaan, maar anderzijds voel ik mij in een zwart gat beland.


Mijn wond genas goed en na twee dagen was ik alweer van de pijnstillers af. Wel was ik soms erg moe, maar na een tijdje languit op de bank krabbelde ik wel weer op. Afgelopen zaterdag kreeg ik echter een kleine terugslag. De vermoeidheid sloeg zodanig toe, dat ik laat in de middag nog maar naar bed ging. Tot etenstijd had ik nog twee uur geslapen.

Sinds afgelopen zondag voel ik van tijd tot tijd wat duizeligheid opkomen. Dat blijkt echter vaker voor te komen, dus ik maak mij er niet zoveel zorgen om. Maar lastig is het wel, ik durfde daardoor nog niet echt goed naar buiten te gaan. Stel je voor dat je ineens tegen de vlakte gaat en ongelukkig valt, ik moet er niet aan denken... Wel zat ik zondagmiddag nog even achter het huis in het zonnetje, dat was heel lekker!

Mijn dagen bracht ik de afgelopen tijd vooral door met afwisselend een stukje lezen, een beetje computeren en dan weer languit op de bank liggen uitrusten. Mijn echtgenoot en zoon zorgden ervoor dat alles thuis een beetje liep, zij zorgden voor de boodschappen, eten koken en de was.

 

Wat ik echter erg hinderlijk vind is dat ik momenteel in auditief opzicht helemaal van de radar ben verdwenen. Vóór de operatie had ik rechts nog een heel klein beetje restgehoor in de hoge tonen. Het zwaarste hoortoestel zorgde ervoor dat ik hiermee, samen met het restgehoor links zonder hoge tonen, nog een klein beetje spraak kon verstaan. Met veel moeite, maar toch...

Door de operatie is mijn restgehoor rechts helemaal weggevallen. Het kleine beetje dat ik links nog over heb, is veel te weinig om gesprekken te kunnen verstaan. Daarmee neem ik alleen maar een ondefinieerbare geluidenbrij waar, waarvan ik maar moeilijk chocola kan maken. Dat ervaar ik als verstikkend... Als je helemaal niet meer kunt volgen wat er wordt gezegd, verschrikkelijk!

Hierdoor ben ik op dit moment ook bang om mij in het verkeer te begeven. Ik ben bang dat ik verkeersgeluiden niet op tijd waarneem en ik kan niet horen waar deze geluiden vandaan komen. Maar het alternatief is mij helemaal opsluiten. Dat vind ik echter nog veel erger, dus ik moet mij  ertoe aanzetten om toch af en toe even naar buiten te gaan. Zonet liep ik een klein stukje door de wijk, dat ging gelukkig goed. Maar ja, mijn woonwijk op een doordeweekse dag rond half 12 's ochtends is een toonbeeld van rust, dat is dus niet echt maatgevend. Mijn fietsje zal echter nog wel een tijdje in de schuur blijven staan.

Vanochtend moest ik naar de poli voor controle en voor het verwijderen van de hechtingen. Mijn echtgenoot had mij even gebracht en later weer opgehaald. Alles zag er goed uit. In principe mag ik nu alles weer doen, dus de genezing tot nu toe is heel goed verlopen. Ik vroeg de arts hoe lang het duurt voordat ik de vervolgstappen van de revalidatie kan zetten. Hij vertelde mij dat ik er rekening mee moet houden dat ik ongeveer 4 tot 6 weken 'auditief afwezig' ben. Toen slaakte ik wel even een hele diepe zucht, ik voel mij op dit moment zo geïsoleerd...

Gelukkig bestaat er zoiets als e-mail en social media. Daarvan ben ik de komende paar weken voor de communicatie volledig afhankelijk. En als ik thuis persé iets moet kunnen verstaan, is er nog altijd de aloude blocnote met pen. Met al dit kunst-en-vliegwerk moet ik mij communicatief op de been zien te houden.

Ik kijk dan ook reikhalzend uit naar het moment dat het uitwendige gedeelte van het CI wordt aangesloten en voor het eerst wordt ingeregeld. Na intensieve oefening tijdens de revalidatie moet ik dan rechts weer geluiden kunnen waarnemen met als einddoel: beter spraakverstaan. Enfin: ik hou hoop!

Nu ga ik maar eens in bad en mijn haren lekker wassen. Dat kon een week lang niet, maar nu gelukkig wel weer!