Bionisch horen (1) - Het cochleair implantaat

Cochleair implantaat, inwendig en uitwendig gedeelte (Bron: Wikipedia)

In mijn blog 'De sluipmoordenaar' beschreef ik mijn slechthorendheid als gevolg van otosclerose en de persoonlijke en maatschappelijke gevolgen die ik daardoor ervaar. De otosclerose is al zover doorgewoekerd dat mijn slakkenhuis is aangetast. Mijn gehoor ging de afgelopen anderhalf jaar steeds verder achteruit. Zo veel, dat de audioloog voorstelde om te laten onderzoeken of ik in aanmerking zou kunnen komen voor een cochleair implantaat.

Een cochleair implantaat neemt de functie van het slakkenhuis over. Het zet geluiden om naar elektrische signalen die rechtstreeks worden doorgegeven naar de gehoorzenuw. Het is dus eigenlijk een 'bionisch oor'. Zoiets biedt mij perspectief. Het is in feite de allerlaatste kans om weer wat beter te kunnen horen. Helemaal goed zoals het ooit was, wordt het nooit meer, maar wel wordt hiermee het proces van gehoorachteruitgang in mijn rechteroor gestopt. De verwachting is dat ik weer wat beter kan horen, zeker op het gebied van spraakverstaan. En daardoor waarschijnlijk ook weer wat beter kan functioneren.

Een cochleair implantaat wordt operatief aangebracht. Deze ingreep komt niet zonder slag of stoot. Om ervoor in aanmerking te komen moet je een intensief selectietraject ondergaan. Tijdens dat selectietraject wordt bepaald of je überhaupt in aanmerking komt voor een cochleair implantaat Tijdens dat traject onderga je diverse gehoortesten, krijg je een CT-scan om te bepalen of alles anatomisch goed in elkaar zit, en voer je gesprekken met audioloog, maatschappelijk werker en KNO-arts.

Eind december vorig jaar kreeg ik tijdens het evaluatiegesprek te horen dat ik een goede kandidaat was voor een cochleair implantaat. Ongeveer zes weken geleden ging de kogel door de kerk, ik kreeg het bericht dat ik op 12 maart ik onder het mes ga. Dat is morgen al, ik voel dat als 'het uur U' dat nu snel naderbij komt...

Het komt nu heel dichtbij en ik voel de spanning stijgen. Morgenochtend moet ik mij om 7 uur bij het ziekenhuis melden. Ik hoef niet lang in het ziekenhuis te blijven. Misschien kan ik dezelfde dag al naar huis, maar dat is afhankelijk van een aantal dingen: het operatietijdstip, maar ook of ik de operatie goed heb doorstaan. Ik verwacht echter dat ik donderdag weer naar huis kan, met een verband om mijn hoofd.

Mijn gevoel is een beetje dubbel. Ik weet dat ik nu een zware periode tegemoet ga, maar ik weet evengoed waarvoor ik dit doe! Ondanks de gesprekken die ik met KNO-arts en audioloog voerde, bekruipt mij de angst dat het misschien mis gaat. Dat komt doordat twee eerdere operaties van zeven jaar geleden, als pogingen om mijn gehoor te verbeteren, op niets waren uitgedraaid. Ik heb daardoor  regelmatig slecht geslapen.

Na ongeveer een week moet ik weer terug komen om het verband te laten verwijderen. Na een paar weken wordt het uitwendige gedeelte van het CI aangesloten en voor de eerste keer ingeregeld. Pas daarna begint een intensieve periode van revalidatie, het opnieuw leren horen met een bionisch oor.
Het kan wel een paar maanden kan duren voordat ik écht beter ga horen. Ik ben dus naar verwachting na de operatie een tijdlang in auditief opzicht 'van de radar verdwenen'.
Tot die tijd vang ik alleen nog iets met mijn linkeroor op, maar dat is veel te weinig om spraak goed te verstaan. Maar ja, we zien wel hoe alles gaat verlopen. Het biedt mij tenminste wel uitzicht na jarenlange ellende en daar doe ik het allemaal voor!

Ik laat alles morgen maar gewoon gebeuren.