Bionisch horen (4) - Uit balans

Bron: balans-balans.nl

Mijn herstel is de afgelopen week met ups en downs verlopen. Positief was dat ik relatief snel weer op de been was. Afgelopen dinsdagochtend, bij de controle bij de KNO-arts, werd ik bevrijd van mijn hechtingen en vanaf dat moment mag ik alles weer doen. Dat is dus een goed teken!

Het is uitermate vervelend -maar wel begrijpelijk- dat mijn kleine beetje restgehoor rechts door de operatie is weggevallen. Daardoor raakt mijn hoorervaring totaal uit balans. Alles moet nu van het kleine beetje van links komen. Van vrijwel niets mis ik nog eens een keer de helft, dat is dus erg vermoeiend.

Dinsdagavond kneep ik 'm als een ouwe dief! Plotseling hoorde ik ook links niets meer! Alleen wat gekraak en wat vage, zachte geluiden waar ik geen touw aan vast kon knopen. Ik dacht dat er misschien iets met mijn linker hoortoestel aan de hand was. Daarom ging ik woensdag rond het middaguur als de sodemieter op goed geluk naar mijn audicien toe. Normaal gesproken ga ik daar op m'n fietsje naartoe, maar doordat ik zonder geluiden om mij heen totaal gedesoriënteerd raak, pakte ik de tram. Gelukkig hoefde ik niet over te stappen, dus dat ging gelukkig heel gemakkelijk.

Mijn audicien had het hoortoestel schoongemaakt en op mijn nadrukkelijke verzoek ook iets harder afgesteld. Het toestel had daar gelukkig nog wat ruimte in, dus ik ging met een iets krachtiger geluid weer naar huis.

 

Toen ik weer thuis kwam begon ik echter wéér slechter te horen. Dus moest er iets anders aan de hand zijn. Woensdagavond ben ik maar op tijd naar bed gegaan en ik kwam donderdagochtend rond half 9 pas weer boven water. Toen ik mijn hoortoestel in deed, ging het gelukkig ineens weer een stuk beter. Wat een enorme opluchting! Alleen ben ik er tot op de dag van vandaag niet achter gekomen wat er aan de hand is geweest. Doordat het toestel nu harder klonk dan vóór mijn bezoek aan de audicien, kon ik zelfs weer beter horen, al was het alleen links. Dit akkefietje laat echter wel zien hoe kwetsbaar ik op dit moment ben, met alleen links een beetje restgehoor.

 

Ook voelde ik mij deze week regelmatig onvast op mijn benen staan. Niet zo verwonderlijk, omdat je evenwichtsorgaan vlakbij je oor ligt. En op die plek hebben ze elf dagen geleden zitten rommelen. Wat mij overigens wel verbaasde was dat die duizelingen pas een paar dagen nadat ik weer van de operatie thuis was, optraden. De eerste drie dagen had ik namelijk helemaal nergens last van, dat begon pas de vierde dag.

Af en toe had ik het gevoel dat ik als een dronkenlap over de straat liep te zwalken, terwijl ik geen druppel op had! Zoiets biedt wel een enigszins merkwaardige aanblik. Stel dat ik op zo'n moment was aangehouden door de politie op verdenking van openbare dronkenschap, tja, dan had ik wel wat uit te leggen... Desondanks ga ik toch elke dag een eind lopen om mijn conditie weer op te krikken. Ik merk wel aan mijn tempo dat er nog veel te winnen is, want over een rondje dat ik normaal in een uur afleg, doe ik nu vijf kwartier.

Onder deze omstandigheden durf ik nog niet te fietsen. Stel je voor dat ik er aan de ene kant op stap en vervolgens aan de andere kant er weer af val en verkeerd terecht kom, ik denk liever niet aan de eventuele gevolgen... Daarom heb ik vanochtend mijn wekelijkse zwemuurtje helaas nog niet kunnen hervatten. Mijn echtgenoot wilde niet mee, lopen is te ver weg, op de fiets durf ik nog niet, laat staan dat ik achter het stuur van de auto durf te kruipen... Ook moet ik mijn hoofd erg langzaam bewegen, want als ik iets te abrupt achterom kijk, begint het weer een beetje te tollen.

Maar goed, ik weet dat het veel tijd kan kosten voordat ik er weer helemaal bovenop ben. Maar ik hoop wel dat het zwabberende gevoel niet al te lang aanhoudt, maar dat ik binnen afzienbare tijd allereerst in fysiek opzicht weer meer in balans raak.

 

En als de revalidatie na aansluiting van het uitwendige gedeelte van het CI voorspoedig gaat verlopen, dan hoop ik dat ik in totaal weer beter in balans raak dan nu! Ik blijf hoop houden dat de werkelijkheid er over een tijd voor mij anders uit komt te zien. 'Zonder hoop blijf je nergens', zeg ik wel eens.