Bionisch horen (6) - Noodlot?

Donderwolken (bron: Engelstalige Wikipedia)

Nee hè? Zondagavond, kwart voor 11. Ik sta in de keuken een beetje te rommelen en ineens merk ik dat mijn hoortoestel helemaal wegvalt! Mijn reservetoestel welteverstaan, omdat mijn oorspronkelijke linker hoortoestel voor reparatie weg is...


Het allerlaatste kleine beetje geluid dat ik met mijn reservetoestel nog kon waarnemen... foetsie! Als door een mokerslag getroffen loop ik naar boven om er een nieuw batterijtje in te doen. Resultaat? Nul komma noppes! Ook enkele andere kleine testjes leveren niets op.

Een fatalistisch gevoel overmant mij. Voor de derde keer na de operatie problemen! Twee weken geleden iets onverklaarbaars waardoor mijn restgehoor links wegviel, maar een paar dagen later toch weer iets terug kwam. Afgelopen woensdag mijn oorspronkelijke linker hoortoestel kapot. En nu geeft mijn reservehoortoestel ook nog eens de pijp aan Maarten... Het lijkt wel alsof de duvel ermee speelt! Mag ik nu werkelijk niet functioneren? Waarom worden mijn allerlaatste pogingen om nog iets aan geluid op te vangen, ineens afgestraft?

Het allerlaatste beetje energie stroomde ineens uit mijn lijf, zodat ik  maar naar bed ben gegaan. Is dit nu echt mijn noodlot of is het een puur ongelukkige samenloop van omstandigheden? Vooralsnog ga ik uit van het laatste, want ik heb eigenlijk nooit in noodlotsbestemmingen geloofd. Mijn eigen wil speelt tenslotte altijd een rol! Maar ergens begin ik nu toch een beetje te twijfelen...

Ik heb door deze troubles een zeer slechte nacht gehad. In mijn hoofd spookten vragen rond als: hoe moet ik morgen naar de audicien toe? Hoe moet ik communiceren met de audicien? Wat als morgen mijn oorspronkelijke toestel nog niet klaar is en ook dit reservetoestel weg moet? Kan ik dan op stel en sprong een leentoestel krijgen? En kunnen mijn huisgenoten het geduld opbrengen nu ze alles - maar dan ook werkelijk álles wat zij mij willen vertellen! - voor mij moeten opschrijven?
Uiteindelijk scheen ik toch wel wat te hebben geslapen, want ik werd vanochtend om half 8 weer wakker.

Ik ben maar met de tram naar de audicien gegaan om te vragen of zij iets voor mij kan doen in deze situatie. En ook om mijn toestel dat in reparatie was, hopelijk weer in ontvangst te kunnen nemen! Toen ik naar de tramhalte liep keek ik schichtig om mij heen of er geen verkeer aan kwam. Want door het wegvallen van het laatste beetje geluid raak ik mijn oriëntatie helemaal kwijt. Bij de oversteekplaats - geen zebra!- naar de tramhalte bleef ik angstvallig in het kielzog van iemand lopen. Toen ik bij de juiste halte weer uitstapte bleef ik weer in iemands kielzog lopen. Bij die halte was gelukkig een zebra met stoplicht, maar toch keek ik verwilderd om mij heen of er misschien geen ambulance of brandweerwagen aan kwam. Want deze signalen hoor ik dus ook niet meer...

Na ongeveer 100 meter lopen kwam ik bij de audicien aan. Ik werd verwelkomd door een neergelaten rolluik, dikke tralies voor de ruiten en een briefje 'Wegens omstandigheden gesloten. Mijn excuses voor het ongemak.' Natuurlijk kan zoiets gebeuren en daar heb ik alle begrip voor, maar dit viel wel heel rauw op mijn dak! Nee hè? Ook nog eens een keer voor jandoedel op pad gegaan en geen idee wanneer de zaak weer open is. Aangeslagen liep ik maar weer terug naar de tram. Mijn geduld en mijn functioneren worden op deze manier wel heel erg op de proef gesteld...

Dit lijkt wel een scène uit een slechte B-film of uit een pulproman, maar echt: zoiets verzin ik niet!