Bionisch horen (7) - Sisser

Vuurwerk, soms uitmondend in sissers  (Bron: Wikipedia)

Zondagavond zat ik geheel zonder gehoorapparatuur. Mijn linker hoortoestel weg voor reparatie en mijn reservetoestel had het begeven. Maandagochtend kwam ik voor een dichte deur bij mijn audicien, ze was wegens omstandigheden afwezig. De Wet van Murphy in optima forma! Ik kwam voor mijn gevoel in een zwart gat terecht, waardoor ik mij niet meer kon oriënteren. Ik voelde mij van alles en nog wat afhankelijk, omdat ik werkelijk niets meer hoorde.


Maar door een wonder kreeg ik diezelfde middag mijn oorspronkelijke hoortoestel weer terug! Zondagavond had ik mijn audicien al gemaild over dit pechgeval. Maandag rond het middaguur kreeg ik een mailtje van haar. Ze had mijn bericht gelezen. Ze was net weer terug en mijn toestel was ook weer van reparatie terug.

Rond 2 uur 's middags ging ik er weer met de tram naartoe. Ze kon zich zo goed voorstellen hoe onthand ik mij voelde, dat ze tussen alle bedrijven door gewoon tijd voor mij inruimde. Ik kon meteen doorlopen, ze had de andere aanwezigen gevraagd of ze even geduld hadden. 

Ik kreeg mijn linker hoortoestel weer terug, ik heb mij nog niet zo vaak zó blij gevoeld! Eindelijk was ik weer van de angstwekkende stilte verlost, ik kon mij weer zelf redden! Niet meer afhankelijk van pen en papier om te kunnen communiceren, niet meer afhankelijk van anderen om mij in het verkeer te begeven.

Ze stuurde mijn reservetoestel met spoed voor reparatie op en vanochtend kreeg ik een mailtje dat-ie weer klaar was. Op m'n fietsje gestapt -ja, dat durf ik weer, nu ik links weer wat hoor!- en het toestel opgehaald. Alles werkt weer zoals het werken moet. En mocht er onverhoopt toch weer met beide toestellen tegelijkertijd iets gebeuren, dan ik heb ik van mijn audicien -ze is echt een engel!- de zekerheid gekregen dat ik over een leentoestel kan beschikken. Dat vind ik een hele grote geruststelling!

Alles is gelukkig met een sisser afgelopen. Dit akkefietje heeft wel aangetoond dat de ijle grens tussen het net wel iets kunnen horen en helemaal niets, flinterdun is. Die grens is sterk bepalend voor je zelfvertrouwen, je communicatievermogen en je bewegingsvrijheid. Sta je aan de verkeerde kant van deze scheidslijn, dan raak je volkomen gedesoriënteerd, sta je aan de goede kant, dan kun je nog enigszins functioneren. Dit geval laat zien dat wanneer je volledig afhankelijk bent van werkende techniek, dat je dan heel kwetsbaar bent. Dit akkefietje slurpte alle energie die ik nog had, helemaal op, waardoor ik twee dagen nodig had om weer een beetje bij te komen.

Maar hoe dan ook: Murphy heeft een flinke schop onder z'n achterste gekregen en die wil ik niet meer zien! Want ik moet mij onder deze omstandigheden nog vier weken staande houden. Tot 5 mei, Bevrijdingsdag, dan wordt het uitwendige gedeelte van mijn CI aangesloten en voor het eerst ingeregeld. Ik hoop dat die Bevrijdingsdag voor mij een dag met dubbele betekenis gaat worden!