Bionisch horen (5) - Radiostilte

Hoortoestel (bron: Wikipedia)

Sinds mijn operatie leef ik in een toestand die ik omschrijf als 'radiostilte'. Door de operatie is mijn minimale restgehoor rechts helemaal weggevallen, waardoor ik nu moet teren op het kleine beetje restgehoor dat ik met hoortoestel links nog heb. Dat is net genoeg om mij zelfstandig in het verkeer te durven begeven, maar volstrekt ontoereikend voor het adequaat mondeling kunnen communiceren. Daar weten mijn huisgenoten wel over mee te praten. Ik moet als het ware over hen heen gaan hangen om ze nog enigszins te kunnen verstaan, voor allemaal heel erg vermoeiend. Dan maar weer mijn toevlucht nemen tot pen en blocnote...

Als ik buiten loop, loop ik stevig door om maar geen gesprekken te hoeven aanknopen. Hoewel het niet in mijn aard ligt, probeer ik met deze tactiek mensen zoveel mogelijk te omzeilen. Doe ik dat namelijk niet, dan ben ik oeverloos bezig om uit te leggen wat er met mij aan de hand is, en is verder gesprek eigenlijk niet mogelijk omdat ik mensen niet versta. Dat soort pijnlijke toestanden wil ik zowel mijzelf als de mensen die ik tegenkom, graag besparen. Daarom zeg ik mensen gewoon vriendelijk goedendag, maar loop daarna wel meteen door. Niet erg sociaal, dat geef ik meteen toe, maar ik kan nu helaas even niet anders...

Sinds afgelopen zondag durf ik weer te fietsen, ik heb gelukkig geen last meer van duizeligheid. De fietstochten die ik deze week maakte, zorgden bij mij voor de nodige ontspanning. Al trappend op de fiets werd ik niet gauw aangeklampt, zodat ik gelukkig geen onverwachte gesprekken hoefde aan te knopen.

Als ik in een winkel ben, weet ik dat mij bij de kassa gevraagd wordt of ik actiezegeltjes spaar, koopzegeltjes wil en de kassabon uitgeprint wil hebben. Met die wetenschap kan ik daarop anticiperen door de caissières heel goed aan te kijken. Met die tactiek kom ik meestal goed weg, maar soms doet zich er een situatie voor waarin het niet werkt. Dan komen de problemen... Men moet mij dan met stemverheffing iets duidelijk maken en dan versta ik het nog niet. En het feit dat zowel winkelpersoneel als aanwezige klanten in zo'n geval staan 'mee te genieten', tja... dan voel ik mij heel erg opgelaten.

Afgelopen woensdagochtend kreeg ik de schrik van mijn leven. Toen ik opstond deed ik uiteraard als eerste mijn linker hoortoestel in, maar dat ding deed helemaal niets meer! Ook niet met een nieuw batterijtje en na enkele andere testjes die ik had gedaan. Daardoor hoorde ik helemáál niets meer, het angstzweet brak mij uit... Hoewel ik heel goed besef dat mijn situatie geenszins te vergelijken is met de situatie van mensen die helemaal niets meer horen, ervaar ik dit als beangstigend.

Maar ineens bedacht ik dat ik twee weken geleden zo slim was geweest om mijn rechter hoortoestel -die ik nu niet meer rechts kan gebruiken- door mijn audicien te laten herprogrammeren, zodat deze geschikt werd voor mijn linkeroor. Die deed ik dus in. Dat toestel is niet identiek aan mijn oorspronkelijke linker hoortoestel, maar het is een wat nieuwer exemplaar. Ik hoorde er wel iets mee, maar had vrijwel continu last van gefluit en gejank in mijn hoofd. Afschuwelijk! Kennelijk kon de herprogrammering niet één-op-één worden overgenomen en dat werd voor mij de afgelopen dagen wel lastig.

Ik ben woensdag meteen met dit akkefietje naar mijn audicien gegaan. Ook zij kon helaas niets aan het kapotte hoortoestel doen, zodat zij deze maar met spoed voor reparatie naar de fabrikant opstuurde. Ze had aan mijn reservetoestel tussen de bedrijven door nog snel een klein beetje gefluit kunnen weghalen, maar optimaal is het nog steeds niet. Het resultaat is nog steeds een hoop gekraak en regelmatig wat gejank, waardoor ik vrijwel niets kan verstaan, nog minder dan ik vóór dit pechgeval kon. Het horen van gekraak en verkeersgeluiden is allicht beter dan helemaal niets, maar het blijft enorm behelpen, het maakt de communicatie er niet gemakkelijker op.Tja, als je ineens voor de volle 100% afhankelijk bent van techniek die kan haperen, dat maakt je wel heel kwetsbaar... Pffff! Het lijkt wel of het mij niet is gegund dat ik mij tot de eerste inregeling van mijn CI mij onder de mensen nog een beetje kan redden, ik word hier echt een beetje treurig van...

Deze periode van 'radiostilte' duurt nog tot 5 mei. Pas dan, en dat is 7(!) weken  na mijn operatie, gaat het echte werk beginnen, de revalidatie. Die 'radiostilte' zal waarschijnlijk niet meteen worden opgeheven. Ik vermoed dat de revalidatie gaat beginnen met gekraak en gepiep, zoals ik op dit moment links waarneem. Nou ja, dan ben ik in elk geval op dat gebied 'ervaringsdeskundige'!

Maar nu eerst een schietgebedje. In de hoop dat ik maandagochtend een mailtje van mijn audicien tegenkom waarin staat dat mijn oorspronkelijke linker hoortoestel weer klaar is! Dat maakt alles toch ietsje gemakkelijker. En dan meteen een afspraak maken zodat ze ruime tijd kan inplannen om mijn reservetoestel beter in te stellen dan dat ze deze week in de gauwigheid tussendoor moest doen. Want ik moet mij tenslotte nog 4 weken in deze situatie kunnen handhaven.